Merhaba! Biraz zaman ayırıp sizinle sıcak bir hikâye paylaşmak istiyorum. Hayatın hızla aktığı, sınavların yaklaştığı bir dönemde, üniversite kütüphanesinin kapılarını ne zaman açtığı, insanın hayatını nasıl dönüştürebileceği hakkında düşündükçe aklıma gelen bir hikâye bu. Belki kendinizi de bulursunuz içinde, kim bilir?
—
Bir sonbahar akşamı, hala yazın sıcaklığını hisseden bir gün… Ahmet, okuldaki son yılını tamamlamaya çalışıyordu. Her şeyin daha zor olduğu bu dönemde, zaman ona karşı bir yarış gibiydi. Bir gün, sabah dersleri bitip kütüphaneye gitmeye karar verdiğinde, GTÜ Kütüphanesi’nin kapısını buldu. Kütüphane haftanın her günü açık oluyordu, ama saatlerin nasıl bir plan yapması gerektiğini fark etmek Ahmet için biraz zaman almıştı. Pazartesi’den Cuma’ya kadar sabah 8:30’dan akşam 22:00’ye kadar açık, hafta sonu ise biraz daha kısa, 10:00’dan 18:00’e kadar… Ama Ahmet’in aklına takılan bir şey vardı: “Peki ya bu saatler bana yetiyor mu?”
Onun tam aksine, Ceyda vardı. Son yıllarda derslerden çok, kendini insan ilişkilerinde, sosyal sorumluluklarda kaybetmişti. “Hangi günler açık?” sorusu ona tam bir kaçış alanı sunuyordu. Kütüphane, günlerinin en özel zamanlarına ev sahipliği yapıyordu. Ahmet’in çalışma saatlerini düşündüğü gibi değil, Ceyda için kütüphane bir “buluşma” alanıydı. O, arkadaşlarıyla burada sohbet eder, projeleri üzerinde konuşur, düşüncelerini paylaşır, bazen de yalnız kalıp kendi iç yolculuğuna çıkardı.
Bir gün, bir Cumartesi sabahı, Ceyda da kütüphaneye gitmek üzere evden çıkarken, bir yandan aklında kütüphanenin açılış saati vardı. “Cumartesi 10:00’da başlıyor,” diye mırıldandı. Kütüphanede bir kayıp gibi hissetmek istemiyordu. Gerçi, hafta içi Ahmet gibi insanlar için 22:00’ye kadar açık olan kütüphane, onlara “geceye kadar çalışma imkânı” sağlıyordu. Ama Ceyda, bu saatlerin hafta sonu erkenden kapanmasının bazı duygusal yüklerini taşıyordu.
Bir sabah, kütüphanenin kapısını hafifçe iterek girdiğinde, içeriye yoğun bir ses, bir merak, bir bekleyiş duygusu yayılmıştı. Kütüphane, sadece ders çalışmak için değil, aynı zamanda insanların kendilerini rahat hissettikleri, arkadaşlarıyla dertleşebildikleri, bazen de ruhsal olarak yalnız kalmak istedikleri yerdi. Ahmet için belki daha çok bir çözüm alanıydı, ama Ceyda için duygularını rahatça dışa vurabileceği, sevdikleriyle vakit geçirebileceği özel bir alandı.
—
Bu iki karakterin bakış açılarını karşılaştırmak, aslında bir yönüyle kütüphanenin hafta içi ya da hafta sonu açık olmasının ne kadar önemli olduğunu gösteriyor. Ahmet gibi çözüm odaklı ve stratejik yaklaşan biri için kütüphane, düzenli çalışma saatleriyle ona rehberlik ediyor. Ancak Ceyda gibi empatik ve ilişkisel yönü kuvvetli olan biri için kütüphane, sadece ders çalışma alanı değil, aynı zamanda sosyalleşmek, bağlantılar kurmak, ve bazen de kendini bulmak anlamına geliyor.
Kütüphane saatlerinin belirli günlerde ve zaman dilimlerinde açık olması, her iki karakter için farklı anlamlar taşıyor. Ahmet, haftanın her günü sabah 8:30’dan akşam 22:00’ye kadar açık olan kütüphaneyi kesinlikle kendi çalışma planına dahil ediyor. Ancak, Ceyda için bu saatler çok kısıtlayıcı olabiliyor. Özellikle hafta sonu kütüphanenin kapanış saati onu biraz hayal kırıklığına uğratabiliyor. Sadece bir çalışma alanı olarak değil, aynı zamanda duygusal bir alan olarak kütüphane, bazen sıkışan zamanlarla da sınırlı hale geliyor.
—
Siz nasıl hissediyorsunuz? Kütüphane saatlerinin size göre yeterli olduğunu düşünüyor musunuz? Haftanın hangi günleri kütüphane açık olduğunda, en çok verim aldığınızı hissediyorsunuz? Bu yazıyı okurken belki de daha önce hiç düşünmediğiniz bir bakış açısıyla karşılaşıyor olabilirsiniz. Ahmet’in çözüm odaklı yaklaşımı mı yoksa Ceyda’nın sosyal bağlar kurarak çalışmayı tercih etmesi mi size daha yakın? Hangi günlerde kütüphanenin daha uzun saatler açık olması, sizce hem sosyal hem de akademik açıdan daha faydalı olur?
Yorumlarınızı duymak için sabırsızlanıyorum!